Een zomer lang voelde ik me de gevierde man, creatief, grappig. Langzaam kwam er een randje aan, ik deed steeds meer, sliep steeds minder. Tot ik stukliep, ik werd moe, en bleef moe. Dat is waar mijn zoeken begon.

Toen ik een paar jaar later Your Lab ging doen vond ik het heel erg moeilijk om me tegenover anderen te uiten. Ik had er een beetje mijn identiteit van gemaakt dat het goed met me ging. Zo zocht ik eigenlijk bevestiging. Tegelijkertijd had ik altijd advies klaar voor anderen, “dat moet je even zus en zo doen”. Ik leefde alleen maar in mijn hoofd. Had zoveel gelezen dat alles wat ik voelde direct weer naar boven ging, het hoofd in. Ondertussen merkte ik wel dat er veel door me heen ging. Voelde me eigenlijk ontzettend alleen.

Bij Your Lab wist ik in ieder geval dat ik veilig was om voor het eerst te laten zien, in al mijn ongemakken nog wel, wat er echt in mij leefde, waar ik echt behoefte aan had. Fucking eng. Door niet op een cognitieve mannier te leren, maar gewoon te ervaren, door steeds proberen aanwezig te zijn, gebeurt er super veel. Het is achteraf moeilijk te zeggen hoe groot die stap is geweest, maar ik ben ervan overtuigd dat al die kleine stapjes bij elkaar eigenlijk heel groot zijn. Dit was mijn eerste stap, en ik heb er toen van geproefd wat het was om ruimte te voelen, mijn hart te openen, maar durfde me er nog niet helemaal aan over te geven, mijn zoektocht ging door.
Er kwamen verschillende mensen op mijn pad en langzaam vond bij mij een proces plaats van weer in mijn lichaam komen. En man, als je daar ruimte voelt, voel je dat overal. Alsof ik eerst een duikershelm op had waardoor alles vertraagt en verdoofd binnenkwam, die nu afging. Ik begon het leven steeds intenser te ervaren.

Ik ben daarna nog een paar keer teruggekeerd bij Your Lab. Op een gegeven moment zei André tegen mij: “Tom, je hebt zo je best gedaan. Laat het los man, laat het allemaal gaan”. Dat kwam zó binnen. Daarna ben ik een tijdje gestopt met werken. Nu durfde ik er wel aan. “Kom maar op” zei ik tegen alles wat ik voelde. De pijn, de afwijzing, álle shit wilde ik ervaren. Ik wilde mezelf laten zien, openstellen, helemaal. Vrienden waren voorheen soms nog een soort to-do list voor me, als iemand belde had ik echt een to-do-tje om terug te bellen, daar zat nul connectie in. Ik wilde nu gewoon kunnen zeggen: dit, dit ben ik. Als dat oké is voor jou, kunnen we vrienden zijn, anders ben ik liever bij iemand die mij wel kan zien voor wie ik ben. Eng was dat hoor. Maar zo opende mijn wereld zich.

Wat ik toen geleerd heb is dat ik niet meer over mijn grenzen heen hoef. Ken je dat plaatje van een cirkel met ‘comfort zone’, en een kruisje daar ver buiten waarbij staat ‘this is where the magic happens’? Voor mij is dat niet zo. Ik wil aan de rand opereren. Eerst zat ik steeds óf teveel in mijn comfort zone, óf te ver buiten en verloor ik mezelf. Handelen vanuit verbinding met mijzelf, that’s where my magic happens.