Ik bewoog me altijd tussen twee uitersten. Aan de ene kant die van het intellect en ambities, aan de andere kant wilde ik graag mijn hart laten spreken, de dingen meer op zijn beloop laten en steeds goed invoelen of een bepaalde richting voor me werkt of niet. De ambitieuze, rationele kant voerde lange tijd de boventoon in mijn leven. De gevoelskant liep overal als een dun draadje tussendoor. Maar dat is veranderd, dat draadje is steeds belangrijker geworden. Een aantal jaar geleden maakte ik alleen een reis. In de stilte had ik voor het eerst tijd om voor mezelf na te denken. Ik begon aan alle ideeën die ik tot op dat moment had over een betekenisvol leven, te twijfelen. Ik realiseerde me dat de ‘uitersten’ elkaar niet uitsluiten, dat ik niet hoef te kiezen tussen de ene kant of de andere kant, én dat de rationele kant wel even genoeg aandacht had gekregen. Ik ben meer ruimte gaan geven aan een andere kant in mezelf.
De weg naar binnen leidde ook naar Your Lab. Daar kwamen veel onbewuste patronen naar boven zijn komen drijven. Ironisch genoeg speelde ook in dat proces bij mij weer de ambitieuze kant op. Heel driftig wilde ik dan nu, nu, nu alle onbewustheid naar boven halen en van me afschudden. Dat gaf me een groot inzicht over mijn perfectionisme, waarin altijd iets beter en anders moest. Eigenlijk was ik altijd bezig met het verleggen van het moment dat ik tevreden kon zijn. Ik kan er nu veel meer in ontspannen dat mijn controle minimaal effect heeft. Ik ben het proces meer gaan waarderen en niet meer bezig met het einddoel ervan. Daardoor ben ik van toeschouwer weer deelnemer geworden in mijn eigen leven.
Tijdens mijn Rechtenstudie werd ik aangetrokken door het strafrecht. De vraag waarom iemand tot het plegen van een strafbaar feit komt, fascineerde me. Wat maakt dat iemand een vreselijk misdrijf pleegt? Wat gaat er achter iemands façade schuil? Vaak gaat daar een hele geschiedenis aan vooraf. Ik heb nooit psycholoog willen worden, maar heb wel altijd veel interesse gehad in psychologie, vooral op plekken waar het een grote rol speelt, maar minder aandacht krijgt.
Dit jaar kwam ik erachter dat wat de buitenwereld laat zien, een reflectie is van mijn binnenwereld. Dus als ik me bewust ben van mijn eigen dynamieken dan veranderen alle relaties en interacties mee. Onze interacties haken op elkaar in, mijn reactie staat eigenlijk nooit los van de ander, maar de verandering begint in mij. Leiderschap zie ik als: Durven handelen door invloed van binnenuit, niet als reactie op de buitenwereld. Daarvoor moet je als leider wel open zijn voor wat er nu speelt.
Ik werk nu in het Innovation Centre van ABN Amro. Ook hier zie ik dat het gedrag van mensen en de verlangens die daaronder liggen, zoveel invloed hebben op wat we met zijn allen in de wereld zetten. Technologische innovatie gaat over veranderen, vernieuwen. Maar soms vraag ik me af of we altijd iets nieuws moeten maken? Of kunnen we dingen die er al zijn weer opnieuw zien? De wereld verandert snel, maar wij mensen zijn daarin redelijk constant. We hebben allemaal de behoefte om gezien en gehoord te worden, en veel van onze handelingen komen daaruit voort. Dat blijft. Voordat we de wereld buiten onszelf gaan innoveren, moeten we onze eigen natuur proberen te begrijpen. Technologie kan ons alleen behulpzaam zijn als we weten waar onze verlangens liggen, waar ze vandaan komen en of ze ons dienen. Creëren we iets wat toevoegt aan de maatschappij of aan ons leven? Of zijn steeds op zoek naar iets nieuws, zonder te kijken naar waar we vandaan komen, hoe dat onze richting heeft bepaald en waar we nu staan. Zo kun je altijd onderweg zijn, maar nooit ergens aankomen.
