DEELNEMERS
Foto's: Steef Fleur

Ik deed mee aan Your Lab omdat ik al een tijdje aanvoelde dat dingen anders moesten. Mijn leven had een nieuwe vorm nodig. Ik las een boek van René ten Bos, een filosoof. Hij beschreef in dat boek dat de meeste werkende mensen inktschijterds zijn: mensen die niets durven, veel inkt opmaken en weinig betekenis vinden daarin. Een ironisch boek, maar ik moest er heel hard om huilen, omdat ik mezelf er zo in herkende. Ik zat alleen maar achter mijn computer stukken te schrijven op een kantoor. Het voelde steeds meer alsof ik me in een papieren werkelijkheid bevond. Mijn leven was precies geworden zoals ik nooit hoopte dat het zou worden. Het ging niet meer om de wezenlijke dingen in het leven, de verbinding, het samen creëren, het fysiek bezig zijn.

We begonnen met een nature quest, daar had ik een groot inzicht. Ik was altijd bang om in het bos te zijn. In die paar uur daar alleen in de natuur ervoer ik een grote rust in mezelf, een gevoel van eenheid, alsof ik opging in de omgeving. Dat had ik nog nooit ervaren. Heel fysiek, bijna niet in woorden uit te drukken. Ook later in andere situaties, gaf die overwinning op mijn angst me steeds weer het vertrouwen dat ik het wel zou kunnen.

Het afgelopen jaar heeft mijn vader een open-hart operatie gehad, hij lag op de intensive care. Er was gelukkig niet zoveel aan de hand uiteindelijk. Maar toen dacht ik, ik wil niet dat ik straks 65 ben, dat er zoiets gebeurt en dat ik dan pas ga leven. Ik wil nu leven. Na die operatie heb ik mijn baan opgezegd en een week later ging mijn relatie uit. Het nieuwe leven waar ik naar verlangde diende zich eerder aan dan ik had kunnen bedenken. Dat was spannend, op sommige momenten eenzaam en onzeker, maar ook heel mooi. Het leven staat nu weer aan, dat is zeker.

Ik blijf nog steeds tegen bepaalde patronen aanlopen. Het verschil is dat ik het nu vaak zie. Vanuit vertraging probeer ik te observeren wat er precies gebeurt. En ook wat mijn gedrag met de omgeving doet. Ik haak bijvoorbeeld af in gesprekken als ik het niet interessant genoeg vind. Dat gebeurt best vaak, of het nu tijdens een date is of in een groepsgesprek. Dan droom ik weg. En laat ik die persoon gewoon doorpraten. Dat is voelbaar in een groep, al zegt niemand er iets van. Nu herken ik dat het gebeurt en probeer ik weer terug te komen in het gesprek. Soms had ik tijdens Your Lab hele grote openbaringen maar vaak ook waren ze heel subtiel. Dan had ik tijdens een sessie ineens een fysiek gevoel dat ik nooit eerder had ervaren, je één voelen met de ruimte, of vanuit een ander perspectief naar jezelf kunnen kijken. Het waardevolle zit soms in iets heel kleins.

We worden in deze maatschappij continu getraind om ons hoofd te gebruiken. Als we het hebben over fysieke beweging denken we aan sport. Maar we zijn ieder moment fysiek aanwezig, ook buiten je work-out is het interessant bewust te zijn van hoe je door het leven beweegt. Wie je bent en waar je potentie ligt, het antwoord daarop ligt ook voor een deel in je lichaam.
Foto: Steef Fleur

We worden in deze maatschappij continu getraind om ons hoofd te gebruiken. Als we het hebben over fysieke beweging denken we aan sport. Maar we zijn ieder moment fysiek aanwezig, ook buiten je work-out is het interessant bewust te zijn van hoe je door het leven beweegt. Wie je bent en waar je potentie ligt, het antwoord daarop ligt ook voor een deel in je lichaam.

Dit jaar ben ik raadslid geworden voor GroenLinks in de gemeente Utrecht. Ineens kijk je met andere ogen naar de stad en mag je daar ook iets over zeggen. Ooit is de stad zo gecreëerd, in co-creatie met de mensen die er woonden, om dat stokje nu over te nemen dat is wel heel bijzonder. Het vertragen wat we tijdens het jaarprogramma veel deden – door het proces stap voor stap te bekijken en soms stop te zetten - dat helpt me nu om in de ad-hoc sfeer van de politiek het overzicht te houden. Je wordt continu gevraagd om directe reactie op van alles. Dat kan veel stress opleveren. Maar ik probeer steeds weer te zien: je mag een leidende rol spelen in een stad en niemand heeft er iets aan als je dat met stress doet.

Ik ben er in deze politieke functie erg bewust van wie ik ben. Hoe authentiek ben ik en durf ik dat helemaal te zijn in deze positie? Ook als ik dat spannend vind probeer ik het toch te doen, al kan de neiging groot zijn om het spel mee te spelen. Ik ben geen perfect mens, en toch is dat wel het gevoel dat je krijgt in de politiek, dat je perfect moet zijn. Mijn partij staat bijvoorbeeld voor duurzaamheid, maar stel dat ik een rok draag die gekocht is bij een grote keten, durf ik dat dan te zeggen? Dat ik mijn best doe, maar dat het niet altijd lukt. Het is zoeken naar een zo groot mogelijke mate van authenticiteit, en zo min mogelijk strategieën. Ik wil tegelijkertijd volhardend zijn en voor mijn idealen vechten, maar dat wel op een zachte manier doen en mensen daarin meenemen. De boosheid die ik zelf soms kan hebben die moet ik daarvoor proberen te transformeren in iets creatiefs. Anders leidt het tot een clash. En dat is waar politiek toch vaak op uitdraait, een spel van winnen en verliezen. De dialoog is interessanter. Kunnen we naar elkaar luisteren en proberen te begrijpen waarom iemand doet wat hij doet, zodat we elkaar kunnen naderen. Als de druk van het proces af gaat en we de tijd kunnen nemen om dingen te onderzoeken, dan blijkt de werkelijkheid ineens niet plat, maar uit heel veel lagen te zijn opgebouwd.'

NIEUWSBRIEF